Terug in de tijd
Aan tafel met Pieter van Vollenhoven, Ab Welgraven en Pieter Siebinga. Ze praten vol passie en liefde over de monumentenwereld en dragen het Nationaal Restauratiefonds nog steeds een heel warm hart toe. We zijn vereerd om terug te mogen blikken met de eerste bestuursvoorzitter professor mr. Pieter van Vollenhoven, en de eerste twee directeuren: de heren Ab Welgraven en Pieter Siebinga. De passie, bevlogenheid en de chemie is er nog steeds. De heer Van Vollenhoven: “Ik hoor het al, we gaan terug.”
De heren ontmoetten elkaar bij de heer Van Vollenhoven thuis om gezamenlijk gelukwensen aan het Nationaal Restauratiefonds voor het 40-jarig jubileum over te brengen. Daar bleef het echter niet bij: er werden volop anekdotes opgehaald en herinneringen gedeeld. De rode draad, of in het geval van het Restauratiefonds, de paarse draad: lef en pionieren bij de vertaalslag van subsidiëren naar financieren én de ultieme waardering voor de particuliere initiatieven.
Hoe het begon
De heer Van Vollenhoven start: “Ik was een totale outsider want mijn werkterrein was de verkeersveiligheid, indertijd als voorzitter van de Raad voor de Verkeersveiligheid. Totaal onverwachts werd ik gevraagd om voorzitter te worden van het Nationaal Restauratiefonds. Ik moet u heel eerlijk zeggen, ik wist niets van monumenten. Maar omdat het zo woelig was in mijn werkzaam bestaan dacht ik, misschien is het zo gek nog niet. Maar het gekke is, ik ben razend enthousiast geworden over die monumentenwereld.”
Ab Welgraven vervolgt: “Voor mij was het een even grote verrassing. Ik heb er wel even over moeten nadenken. Want als je de pers las bij de presentatie van het Nationaal Restauratiefonds, nou dat loog er niet om, dat was buitengewoon negatief. Ik citeer: “Eigenaren monumenten krijgen een half ei”, “Gemeente Haarlem: ze maken het monumentenbezitters wel heel erg moeilijk”, “Brinkman duldt geen kritiek op monumenten” en ga zo maar door. Dus ja, waarom ik het dan toch gedaan heb? Het was iets volkomen nieuws, en voor mij een heel nieuw beleidsterrein. Het was een beetje in het diepe springen. De successen van het Restauratiefonds kwamen heel snel en dat maakte mij natuurlijk steeds enthousiaster.”
Pieter Siebinga vult aan: “Ik was al adjunct-directeur en toen Ab vertrok nam ik het stokje als directeur van hem over. En eigenlijk het hele verhaal van Ab, daar heb ik alleen maar op mogen voortborduren. Want laat dat helder zijn: waar het Restauratiefonds nu staat, is ook het voortborduren op iets wat ooit gewoon heel stevig is neergezet. Het fundament klopte gewoon. Dus de filosofie klopte, de gedachte klopte, de passie klopte van alle mensen die erbij werkten.”
Het Restauratiefonds is het ultieme voorbeeld van een publiek-private samenwerking